Κάπου εκεί στη μέση της λίμνης, είχε έναν χωματόδρομο και ένα γεφυράκι...και ένα ποταμάκι, με πολλούς αφορδακούς . Εκεί, με έβαλε στα πόδια του ο πατέρας μου μια μέρα και μου έδωσε το τιμόνι της κλούβας, (μια ζωή κλούβα είχε) και καλά ότι οδηγούσα τώρα εγώ.

Χαρά εγώ, να στρίβω το τιμόνι και να αποφεύγω τις ποταμόπετρες και να πηγαίνουμε στο χωράφι!

Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις από αυτόν τον τόπο. Φαντάζομαι τι αναμνήσεις και ιστορίες θα σου πουν οι Σφενδυλιανοί αν τους ρωτήσεις...