Του Αργύρη Αργυριάδη

Δικηγόρου

www.alf.gr

Στο κοινοβουλευτικό σύστημα, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δύναται και πρέπει – από θεσμικής απόψεως – να λειτουργεί ως ενιαίο κέντρο εξουσίας με την Κυβέρνηση συμβάλλοντας στην υλοποίηση ενός συνεκτικού πλαισίου που συναπαρτίζει τη γενική πολιτική της χώρας, δίχως να υπονομεύει το ρόλο και τη λειτουργία, συλλήβδην, του κοινοβουλευτισμού, ως διακριτή μορφή μιας εκ των τριών εξουσιών. Η έκφραση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας διασφαλίζεται μέσω του μηχανισμού του κομματικού ανταγωνισμού.

Στην Ελλάδα, το κοινοβουλευτικό σύστημα αναγνωρίζεται ως συνθήκη του πολιτεύματος μετά το λόγο του Θρόνου το 1875, με τον οποίο εξαγγέλθηκε η αρχή της δεδηλωμένης. Η κοινοβουλευτική αρχή κατοχυρώθηκε ρητά στο άρθρο 89 του Συντάγματος του 1927 και εν συνεχεία στο άρθρο 78 του Συντάγματος του 1952. Τέλος, προβλέφθηκε ρητά στο Σύνταγμα του 1975 που ισχύει σήμερα, με τροποποιήσεις, στη χώρα μας. Στο πλαίσιο του θεσπισθέντος μονιστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, η Κυβέρνηση δεν ευθύνεται πολιτικά έναντι του αρχηγού του κράτους, αλλά αποκλειστικά έναντι του Κοινοβουλίου. Ειδικότερα, στην Ελλάδα, το κοινοβουλευτικό σύστημα διακρίνεται από την υπερέχουσα θέση του πρωθυπουργού, με περιορισμένης ισχύος θεσμικά αντισταθμίσματα. Ένα από αυτά είναι η πρόταση δυσπιστίας (άλλως μομφής) που κατά τεκμήριο συνιστά το ισχυρότερο μέσο κοινοβουλευτικού ελέγχου που διαθέτει η αντιπολίτευση.

Η πρόταση δυσπιστίας μπορεί να κατατεθεί είτε συλλογικά κατά της Κυβέρνησης συνολικά είτε ατομικά κατά μεμονωμένου μέλους της (άρθρο 84 παρ. 2 εδ. α΄ Σ), αλλά όχι κατά υφυπουργού. Η πρόταση κατατίθεται κατά το άρθρο 84 παρ. 2 υποπαρ. 2 Σ από τους Βουλευτές, υπογεγραμμένη τουλάχιστον από το 1/6 του όλου αριθμού των Βουλευτών (50 Βουλευτές με την σημερινή σύνθεση της Βουλής των 300 Βουλευτών) σε αντίθεση με την πρόταση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, την οποία ζητεί η Κυβέρνηση υποχρεωτικά μία φορά μετά την ορκωμοσία του Πρωθυπουργού και οποτεδήποτε άλλοτε το κρίνει σκόπιμο (άρθρο 84 παρ. 1 εδ. β΄ Σ). Κατά κανόνα η πρόταση δυσπιστίας προέρχεται από το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούν να υπογράφουν και Βουλευτές άλλων κομμάτων. Συνήθως, υπογράφεται από το σύνολο των μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με επικεφαλής τον Αρχηγό του.

Η πρόταση δυσπιστίας καθεαυτή εμπίπτει στο σκληρό πυρήνα του συντάγματος, δηλαδή στις μη αναθεωρητέες διατάξεις του και δεν μπορεί να καταργηθεί ή δυσχερανθεί από τον μελλοντικό αναθεωρητικό νομοθέτη. Ταυτόχρονα αποτελεί οργανωτική εξειδίκευση του προβλεπόμενου στο Σύνταγμα (άρθρο 85) μηχανισμού απονομής ατομικής και συλλογικής ευθύνης των μελών της Κυβέρνησης για πράξεις ή παραλείψεις κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Ειδικότερα στοχεύει στην αμφισβήτηση της νομιμοποίησης της ίδιας της Κυβέρνησης να συνεχίσει να ασκεί εξουσία λόγω ενός εξαιρετικού και θεσμικά σημαντικού γεγονότος (οικονομικού, εθνικού ή άλλου).

Ωστόσο, για να γίνει αποδεκτή από το κοινοβούλιο μια πρόταση δυσπιστίας απαιτείται η απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των μελών του, δηλαδή σήμερα τουλάχιστον από 151 βουλευτές. Συνεπώς, κάθε νουνεχής πολίτης αντιλαμβάνεται ότι μια πρόταση δυσπιστίας έχει νόημα όταν η ένταση των γεγονότων κλονίζει το κυβερνητικό αφήγημα, καταδεικνύει μια διλημματική αμφιβολία περί αποδοχής των κυβερνητικών επιλογών από την ίδια την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ταυτόχρονα αμφισβητείται ευρέως από την κοινωνία.

Στη συνταγματική θεωρία δεν παραγνωρίζονταν στον παρελθόν η ισχυρή επικοινωνιακή λειτουργία μιας πρότασης μομφής. Τούτο, όμως, σήμερα δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται στο βαθμό που μια πρόταση μομφής στερείται ισχυρού κοινωνικού ερείσματος και απουσιάζουν παντελώς οι διαφωνίες για τις κυβερνητικές επιλογές εντός της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Άλλωστε, σήμερα το πολιτικό προϊόν είναι μαζικά διαθέσιμο μέσω του διαδικτύου και των social media, μάλιστα σε βαθμό αντιστρόφως ανάλογο των ποιοτικών χαρακτηριστικών που συνήθως το χαρακτηρίζουν. Για ποιο λόγο, λοιπόν, υποβλήθηκε η πρόσφατη πρόταση μομφής;

Πράγματι, η πρόσφατη επιλογή της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας με επίκληση κυβερνητικής ανεπάρκειας στη διαχείριση της πανδημίας, της πρόσφατης κακοκαιρίας και της ακρίβειας εξαντλείται στο πλαίσιο της επικοινωνιακής εκμετάλλευσης ενός θεσμικού όπλου που το Σύνταγμα χορηγεί κυρίως για άλλους λόγους.

Η απίσχνανση των επικοινωνιακών ωφελειών μιας τέτοιας ενέργειας αποδεικνύεται τόσο από τα γεγονότα του σήμερα όσο και από την ιστορία. Οι προτάσεις μομφής τα τελευταία χρόνια ταυτίζονται με πολιτικάντικα πυροτεχνήματα. Ενώ μέχρι και την δεκαετία του ‘90 υποβάλλονταν με φειδώ και κυρίως για εθνικά θέματα ή ζητήματα που συγκλόνιζαν την πολιτική ζωή της χώρας, η μετέπειτα πολιτική πρακτική έδειξε μεγαλύτερη ευκολία στην υποβολή της και για λιγότερο σημαντικά γεγονότα. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα να ατονήσει σταδιακά το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, καθώς έπαψε να συνδέεται με κομβικά συμβάντα, με επιπτώσεις διαρκείας στη ζωή των πολιτών. Σημειωτέον ότι, στη μεταπολίτευση, καμία πρόταση δυσπιστίας κατά καμίας κυβέρνησης – και έχουν υποβληθεί 14 με την πρόσφατη – δεν έχει τελεσφορήσει. Τουλάχιστον σε σχέση με τον απώτατο σκοπό της, την ανατροπή της κυβέρνησης από τη Βουλή.      

Ξαναερχόμαστε στο ερώτημα. Γιατί τώρα και γιατί με αυτό το περιεχόμενο; Μάλλον διότι η αξιωματική αντιπολίτευση – παραδομένη στη ράθυμη διαδικασία της πολιτικής θεωρίας του «ώριμου φρούτου» - νιώθει πολλαπλή πίεση τόσο στο εσωτερικό της όσο και στην πολιτική κονίστρα, καθόσον η διαφορά της από το πρώτο κόμμα διευρύνεται ενώ από το τρίτο κόμμα έχει εξανεμιστεί. Μια τέτοια ενέργεια, όμως, στερούμενη επαρκούς πολιτικού υπόβαθρου αποτελεί μομφή προς την ίδια. Αναδεικνύει μια ζωτική αδυναμία άσκησης ουσιαστικής πολιτικής κριτικής και γόνιμης αντιπολίτευσης. Και όταν παρουσιάζεται υστέρηση στα βασικά καταφεύγουμε σε ευκαιριακές πολιτικές πρακτικές. Σε φανφαρόνικες προτάσεις δυσπιστίας υπό συνταγματικό μανδύα…

Του Γιώργου Λογιάδη*

Εμείς, ως ΜέΡΑ25, υπερψηφίσαμε την πρόταση δυσπιστίας, την είχαμε ζητήσει ήδη από πέρυσι στη διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό, με μια ειδοποιό διαφορά. Αυτή η πρόταση μομφής αφορούσε και τα τρία μνημονιακά κόμματα, τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι θέλουμε να φύγει η Κυβέρνηση που συνεχίζει τον ίδιο ακριβώς δρόμο που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ, μετά η Νέα Δημοκρατία με το ΠΑΣΟΚ, κατόπιν ο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα η Νέα Δημοκρατία, μόνη της, τον δρόμο των μνημονίων, τον δρόμο της καταστροφής, τον δρόμο της εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας.

Την ιδιωτική του περιουσία μπορεί ο καθένας να την κάνει ό,τι θέλει. Τη δημόσια περιουσία δεν έχει κανείς δικαίωμα να την εκχωρεί, ένα παραπάνω όταν οι πρόγονοί μας έχουν χύσει στο αίμα τους γι’ αυτή τη δημόσια περιουσία, για να έχουμε μια Ελλάδα ελεύθερη.

Εάν θα συνεργαστούμε μετά τις όποιες εκλογές, όποτε γίνουν; Με ποιους; Δεν θα συνεργαστούμε με κανέναν που δεν είναι διατεθειμένος να μην προχωρήσει σε ρήξη με τα μνημόνια, με την τρόικα, με την αυτοκαταστροφή της Ελλάδος και της Ευρώπης. Εμείς αντιπροσωπεύουμε το 62% του ελληνικού λαού που τότε είπε «όχι», «όχι» στα μνημόνια, «όχι» στην απαξίωση, «όχι» στην αναξιοπρέπεια. Όποτε κι αν γίνουν εκλογές, η επόμενη κυβέρνηση η οποία θα συνεχίσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις και πολιτικές, τις έξωθεν και άνωθεν εντολές, θα είναι ακόμη χειρότερη από όλες τις προηγούμενες, διότι η καταστροφή θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη, όλο και βαθύτερη, όλο και χειρότερη.

Τι θα κάνει τώρα η κυβέρνηση με τον «Ηρακλή», με τα κόκκινα δάνεια, με την υπερφορολόγηση, με τα μνημόνια που καταστρέφουν την υγιή οικονομία, με την εκχώρηση δημόσιας περιουσίας; Δεν είναι κανείς απ’ όλους σας εδώ μέσα έτοιμος να συγκρουστεί. Δεν θέλει τη ρήξη. Φοβάται να αλλάξει την καταστροφική αυτή πορεία. Εκεί ακριβώς επενδύετε, στον φόβο. Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται. Κι εδώ που έχουμε φτάσει σήμερα είναι ένας σύγχρονος ευρωπαϊκός γόρδιος δεσμός. Με τον τρόπο που λειτουργεί και πώς παίρνει αποφάσεις η Ευρωπαϊκή Ένωση ή καλύτερα τα λόμπι των Βρυξελλών, οι πολύ μεγάλες εταιρείες που πραγματικά κάνουν κουμάντο την Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι οι λαοί και οι εκλεγμένες κυβερνήσεις της Ευρώπης.

Πανδημία

Για τη διαχείριση πανδημίας είμαστε οι μοναδικοί που από την αρχή είπαμε σε παγκόσμιο επίπεδο ότι πρέπει, παραδείγματος χάρη, η Ευρωπαϊκή Ένωση να αγοράσει εμβόλια και να τα χαρίσει σε φτωχές χώρες που δεν μπορούν να εμβολιαστούν, όπως στη Αφρική, αλλιώς θα έχουμε μεταλλάξεις και αυτό βλέπουμε σήμερα.

Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αναδείξαμε το μπάχαλο με τα εμβόλια μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας, τη διαφθορά, το «business as usual» στην Ελλάδα, την καταστροφική πορεία. Τα νοσοκομεία τα κάνατε covid και οι κλινικάρχες, οι ιδιωτικές κλινικές τρίβουν τα χέρια τους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στη διαχείριση της πανδημίας ήταν ότι διχάστηκε η κοινωνία με τα αλλοπρόσαλλα και αντιφατικά σας μέτρα.

Διαχείριση κρίσεων

Όσον αφορά στη διαχείριση των κρίσεων, πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμούς, χιόνια τώρα. Ο ένας χειρότερος του άλλου στη διαχείριση των κρίσεων. Η ΕΜΥ πρόσφατα τα είχε προβλέψει πολύ καλά όλα. Προσπαθήσατε να απαξιώσετε τους μετεωρολόγους. Ο αρμόδιος Υπουργός είχε πει ότι τα πάντα ήταν έτοιμα, αλλά τίποτε δεν ήταν έτοιμο.

Έχετε απαξιώσει όλους τους δήμους και όλες τις περιφέρειες, όπως και στην Κρήτη, τον Δήμο Μίνωα-Πεδιάδος που γίνεται το Αεροδρόμιο, που έγιναν οι σεισμοί. Ένας μόνο πολιτικός μηχανικός υπάρχει εκεί για όλα αυτά τα έργα.

Ακρίβεια

Όσον αφορά στην ακρίβεια, το Χρηματιστήριο Ενέργειας που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζετε εσείς σήμερα, εκτίναξε τις τιμές ρεύματος και ο Πρωθυπουργός μιλάει και λέει ότι στόχος της Κυβέρνησης είναι να μεγιστοποιήσει την τιμή της ΔΕΗ. Μα, η μεγιστοποίηση της τιμής σημαίνει κέρδος για την εταιρεία, πράγμα αντίθετο με τον δημόσιο χαρακτήρα της εταιρείας. Κάθε δίκτυο, υπηρεσία ή αγαθό κοινωνικής ωφέλειας που ιδιωτικοποιείται, καταστρέφεται. Το μοντέλο αυτό είναι εκ κατασκευής συνειδητά αντικοινωνικό.

Πρόκειται για μία προσχεδιασμένη, επικερδή για τους λίγους πολιτική των τριών μνημονιακών κυβερνήσεων που παραδίδει όλη τη δημόσια περιουσία, δρόμους όπως την Αττική Οδό, αεροδρόμια, Ελευθέριος Βενιζέλος και δεκατέσσερα άλλα περιφερειακά, τα λιμάνια, τα τραίνα, την παιδεία, την υγεία στους ιδιώτες. Γι’ αυτό είμαστε κατά των διοδίων και στον ΒΟΑΚ.

Η μόνη λύση είναι να τεθεί υπό δημόσιο έλεγχο όλη η δημόσια περιουσία και οι στρατηγικοί τομείς που έχουν εκχωρηθεί τώρα στους ολιγάρχες. Εάν μία ΑΕ, όπως εσείς είστε, είχε την ίδια αναποτελεσματικότητα όπως εσείς με την κακοκαιρία «Ελπίς», δεν θα είχε καμία ελπίδα αυτή η επιχείρηση. Θα είχε κλείσει, θα είχε πτωχεύσει. Κι εσείς έχετε πτωχεύσει τον ελληνικό λαό και στα μάτια του ελληνικού λαού πτωχεύσατε.

*Οικονομολόγος,

Βουλευτής Ηρακλείου, του ΜέΡΑ25

Απορρίφθηκε με 156 «κατά» η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης. Συνολικά ψήφισαν 299 βουλευτές. Κατά της πρότασης δυσπιστίας ψήφισαν οι 156 βουλευτές της ΝΔ, υπέρ 142 βουλευτές της αντιπολίτευσης, ενώ υπήρξε και ένα «παρών», που προέρχεται από τον ανεξάρτητο βουλευτή Κωνσταντίνο Μπογδάνο.

Από την ψηφοφορία απουσίασε η κυρία Μαριέττα Γιαννάκου, καθώς βρίσκεται στο νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Η Ομάδα Παραστατικών Τεχνών προΤΑΣΗ παρουσιάζει -με ελεύθερη είσοδο- την 43^η δημιουργία της, επάνω στο εμβληματικό κείμενο του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού, σε χώρο άκρως μυσταγωγικό υπό το φως της ολόγιομης Σελήνης του Αυγούστου, την Κυριακή 22/8/2021 και ώρα 9μ.μ.

Υπό τη μορφή αναλογίου, η Ομάδα προΤΑΣΗ επανακάμπτει στα κλασικά κείμενα της νεοελληνικής γραμματείας, με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Επιλέγει την «Α΄ Μορφή» του ανολοκλήρωτου σολωμικού έργου «Η Γυναίκα της Ζάκυθος – Όραμα Του Διονύσιου Ιερομόναχου Εγκάτοικου Εις Ξωκλήσι Ζακύνθου» και το παρουσιάζει στην πλήρη του αρχική έκταση και με την ιδιωματική γλώσσα που πλέον εκδίδεται, στον κατάφυτο προαύλιο χώρο ενός ναΐσκου της εποχής της ενετοκρατίας -στην καρδιά του νομού Ηρακλείου- στο ξωκλήσι του Αγίου Ανδρέα Βουρβουλίτη Καινούργιου στη Μεσσαρά.

Το έργο «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διον. Σολωμού (1798 – 1857) είναι ένα ιδιαίτερα οξύ κείμενο γραμμένο σε ιδιόρρυθμη πρόζα με στοιχεία ποιητικού λόγου, σε δημοτική γλώσσα με πολλά ιδιωματικά ζακυνθινά στοιχεία. Η συνύπαρξη φυσικών και υπερφυσικών σκηνών, χαρίζουν στο κείμενο ένα βιβλικό και προφητικό τόνο και το συνδέουν με την παράδοση της οραματικής προφητικής λογοτεχνίας και ειδικά με τη θεολογική «Αποκάλυψη» του Ιωάννη, με την «Υπερκάλυψη» του Ούγκο Φόσκολο, και, κατά πάσα πιθανότητα, με τον «Ανώνυμο» του 1789, ένα τολμηρό σατιρικό κείμενο, αρκετά σκοτεινό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ο εθνικός μας ποιητής επεξεργάστηκε τη «Γυναίκα της Ζάκυθος» σε τρία στάδια: από τον Απρίλιο του 1826 έως τον Δεκέμβριο του 1829, από τον Δεκέμβριο του 1829 έως τον Νοέμβριο του 1833, και από τον Νοέμβριο του 1833 μέχρι και τα μέσα του Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου.

H Ομάδα Παραστατικών Τεχνών προΤΑΣΗ σκοπεύει να καταπιαστεί σκηνικά και με τα υπόλοιπα στάδια επεξεργασίας («μορφές β΄ και γ΄») του σολωμικού κειμένου σε βάθος δύο ετών, ξεχωριστά την κάθε φορά.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Διονύσιος Σολωμός

Σκηνοθετική επιμέλεια: Δημήτρης Φοινίτσης

Διαβάζουν οι ηθοποιοί: Ανάστα Αργυροπούλου, Πελαγία Μουρούζη, Δημήτρης Φοινίτσης

Προσωπογραφία: Εμμανουήλ Καβουσανός

Από την Ομάδα Παραστατικών Τεχνών προΤΑΣΗ

ελεύθερη είσοδος

διάρκεια δράσης: 45΄

ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021, ώρα 21:00

Ξωκλήσι Αγίου Ανδρέα ενορίας Βουρβουλίτη Μεσσαράς Ηρακλείου (πρόσβαση από την επαρχιακή οδό Αγίας Βαρβάρας – Αγίων Δέκα)

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΚΡΑΤΗΣΗ ΛΟΓΩ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΘΕΣΕΩΝ: 699 7166 210

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η δράση τηρεί όλους τους ισχύοντες κανόνες προστασίας από την εξάπλωση του COVID - 19. Η τήρηση των ατομικών μέτρων προστασίας των θεατών είναι υποχρεωτική κατά την προσέλευση τους και κατά την παραμονή τους στον ανοιχτό χώρο διεξαγωγής του θεατρικού αναλογίου.